ফকৰা-যোজনা
তলত অসমীয়া ভাষাৰ কেইটামান উল্লেখযোগ্য ফকৰা-যোজনাৰ বিষয়ে আলোচনা কৰা হ'ল-
অচিন কাঠৰ থোৰাকাো নলগাবা-
অতি ভক্তি চোৰৰ লক্ষণ-
প্ৰতিটো কথাৰে একো একোটা সীমা বা মাত্ৰা থাকে। যেতিয়ালৈকে ই সীমা বা মাত্ৰাৰ ভিতৰত থাকে, তেতিয়ালৈকে ইয়াৰ সুফল লাভ কৰিব পাৰি। আন আন বস্তুৰ দৰে ভক্তিৰো একোটা সীমা থাকে। কিন্তু এই সীমা চেৰাই গ'লে তাৰপৰা সুফলতকৈ কুফল পোৱাৰহে আশংকা বেছি। সাধাৰণতে, ভক্তিপৰায়ণ লোক সমাজৰ সকলোৰে প্ৰিয়। কিন্তু ভক্তি যেতিয়া সীমা চেৰাই যায়, তাতেই ব্যভিচাৰিতা সোমাই পৰে। সেইবাবে, যি লোকে স্বাভাৱিকতকৈ অধিক ভক্তিপৰায়ণ হৈ দেখুৱায়, তেনে লোকৰ অন্তৰত ভক্তিতকৈ অধিক কপটতা লুকাই থাকে। তেনে লোক হয় দুষ্ট, নহয় চোৰ প্ৰকৃতিৰ। তেনেলোকৰ অন্তৰত কিবা স্বাৰ্থসিদ্ধিৰ অভিলাষা লুকাই থাকে। নিজ স্বাৰ্থ পূৰণৰ বাবেই তেনে লোকে অতি বিশ্বাসী আৰু ভক্তিপৰায়ণ হৈ দেখুৱায়। কিন্তু স্বাৰ্থসিদ্ধিৰ পাছতেই তেনে লোকৰ স্বৰূপ প্ৰকাশ পায়। গতিকে, সময় থাকোতেই তেনে লোকৰ পৰা আঁতৰি থকাই জ্ঞানী লোকৰ কাম।
অধিক মাছত বগলী কণা-
অজ্ঞানীক জ্ঞান দি মনত পালো কষ্ট, কণীবোৰ ভঙাই পেলাই বাহো কৰিলো নষ্ট-
এনেতে বান্দৰে বৰ লাজ পালে। মুৰ্খ বান্দৰে বিদ্ৰুপ কৰা বুলি ভাবি খঙত অগ্নিশৰ্মা হ'ল। খঙৰ ভমক তথা নিজৰ প্ৰভুত্ব দেখুৱাবলৈ গৈ টোকোৰা চৰাইৰ কণীবোৰ নষ্ট কৰি চৰাইৰ বাহবোৰো ভাঙি-ছিঙি ধ্বংস কৰিলে। টোকোৰা চৰায়ে মুৰ্খ বান্দৰক উপদেশ দিবলৈ গৈ মহা বিপদত পৰিল। গতিকে, মু্ৰ্খক উপদেশ দি একো লাভ নাই। সিহঁতে সদায় ভুল বুজে। বৰং উপকাৰ কৰিবলৈ গৈ নিজৰহে ক্ষতি হয়।
হেন জানি মুৰ্খক উপদেশ নিদিয়াই শ্ৰেয়।
অভ্যাসৰ নৰ কৰ্ণ পথে কৰে শৰ-
আপোনাৰ নাক কাটি সতিনীৰ যাত্ৰা ভংগ কৰা-
আঠুৱা চাই ঠেং মেলা-
আপদৰ মাত আকালৰ ভাত-
আদাক দেখি উঠিল গা, কেঁতুৰিয়ে বোলে মোকো খা-
ইন্দ্ৰৰ সভাত ফেঁচাৰ কুৰুলি-
উদক ভেঁটা ৰখীয়া পতা-
উদৰ সাতপুৰুষ গ'ল কেঁচা মাছ খাই-
উপকাৰীক অজগৰে খায়-
উলুৰ লগত বগৰী পোৰা যোৱা-
উমৈহতীয়া শ বাহী শ হয়-
এনেই বুঢ়ী নাচ নী, তাতে নাতিনীয়েকৰ বিয়া-
এশ গৰু মাৰিলে বাঘৰো মৰণ-
কালৰো কাল বিপৰীত কাল,
হৰিণাই চেলেকে বাঘৰ গাল!
হৰিণা এবিধ অতি শান্ত, নিৰ্জু প্ৰাণী। ইহঁতে কাৰো অনিষ্ট সাধন নকৰে। ইহঁত বনত থাকে। বনত থকা ঘাঁহ বন খাই ইহঁতে জীৱন নিৰ্বাহ কৰে। কথাতে কয় বোলে- হৰিণাৰ মাংসই বৈৰী। অৰ্থাৎ তাৰ সোৱাদ লগা মাংসৰ লোভত সকলোৱে তাক বধ কৰে।
বাঘ এবিধ হিংস্র মাংসাহাৰী প্ৰাণী। হৰিণা দেখিলেই বাঘে তাক খেদি খেদি ধৰি মাৰি খায়। আনহাতে, বাঘ দেখিলে হৰিণাও দূৰতে বিদূৰ হয়। তেনেস্থলত, হৰিণাই বাঘৰ গাল চেলেকা দূৰৰে কথা, বাঘৰ ওচৰে-পাজৰেও সাধাৰণতে দেখা নাযায়। এইটো এটা সম্পূর্ণৰূপে বিপৰীতধৰ্মী কথা। অসমীয়া ভাষাত দুই বৈৰী যেতিয়া একেখন মঞ্চত নাইবা একেলগে দেখা যায় তেতিয়া এই ফকৰা-যোজনাটি ব্যৱহাৰ কৰা হয়।
কিনা হাঁহৰ ঠোঁটলৈকে মঙহ-
কুমলীয়া আদা পাই ভৰিৰে মোহাৰি খোৱা-
কুকুৰৰ নেজ দীঘল হয়, নিজে পাৰি বহিব-
খঙত পেট কাটি ছমাহলৈ শুকনী খোৱা-
গোৰ মাৰি গংগাত পেলোৱা-
চ'তৰ বিহুলৈ ছমাহ থাকোতেই হাত মেলি নচা-
চোৰ গ'লে বুদ্ধি, বৰষুণ গ'লে জাপি-
জী ভালেই জোঁৱাই ভাল আপোন ভালেই জগত ভাল-
টেঙা আম এবাৰহে বেচিব পাৰি-
তুলসীৰ লগত কলপটুৱাৰো মুক্তি-
নাও বুৰিলেও টিঙৰপৰা ননমা-
ধান পকে মানে টুনিৰ মৰণ-
ধাৰে কাটিলেও কটা, গাদিৰে কাটিলেও কটা-
পৰৰ মূৰত খোৱা, ভটীয়া নাৱত যোৱা-
ফটা কথা তিতে মানে গালৈহে গধুৰ-
ফিৰিঙতিৰপৰা খাণ্ডৱদাহ হয়-
বুঢ়াৰ কথা নুশুন ডেকা, টানত পৰি কিয় কেঁকা-
বেজীৰ জলাকো মনে কুঠাৰৰ জলাকো নমনে-
মহন্তৰ চিন মাহনিত-
ৰাইজে নখ জোকাৰিলে নৈ বয়-
লোকলৈ বুলি হুল পুতি নিজে মৰে ফুটি-
বিন্ধাই হ'ল হুলৰ প্ৰধন কাম। ই আপোন পৰ কাকো চিনি নাপায়। ঈর্ষাপৰায়ণ লোকে আনক বিন্ধক বুলি মানুহ অহা যোৱা কৰা বাটত বা বাৰীৰ ঢাপত হুল পুতি থয়। কিন্তু কেতিয়াবা পাহৰাতে সেইফালে গ’লে বা জানিও ভালকৈ মন নকৰাৰ কাৰণে নিজেই সেই হুলত ভৰি দি আঘাত পাব লগা হয়। অর্থাৎ পৰক আঘাত দিবলৈ চিন্তা কৰোতে নিজেই সেই আঘাত পাব লগা হয়। এতেকে আনৰ অহিত চিন্তা কৰা অনুচিত।
সাপ মাৰি নেগুৰত বিহ থোৱা-
শাকত নাখায় লোণ, পিটিকাত যায় তিনিগুণ-
হৰিণাৰ মাংসই বৈৰী-
যি মূলা বাঢ়িব তাৰ দুপাততে চিন-
হলা গছত আটায়ে বাগি কুঠাৰ মাৰে-
হস্তীৰো পিচলে পাৱ সজ্জনৰো বুৰে নাও-
মুখতে বঁটা পায়, মুখতে কটা যায়-
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
0 Comments
Please do not enter any spam link in the comment box.